Günler geçiyor

Taşınalı 9 gün oldu, ilk 4 gün doğal gaz yoktu. Isınmak ve banyo yapmak yok, temel ihtiyaçlarını gidersin insan gerisi boş. Olmayınca ne de kıymetli.
Eşyalarımız eski evden gelme, sadece bir iki parça yeni aldık, bir de perdeler uymadı; acele etmeden, içime sinen bir şeyler bulup yaptıracağım.
Süper sessiz bir ortamdayız, bayılırım emekli hayatına.
Dışarı çıkınca yolda tek tük insan görüyoruz, köpekler yarenlik ediyor yürüyüşlerimize. 10 sene sonra buraları da dolacak malesef.
Komşularımızdan ses yok, bir kapı çalıp hoşgeldiniz derler sanmıştım. Yine ilk adımı atmak bana düşecek, kek yapıp kapılarını çalacağım önümüzdeki günler.
Evi satın aldığımız kişiye senetsiz sepetsiz kaporo vermenin ceremesini çekiyoruz. Alacağımız var ve şu an telefonlarımıza çıkmıyor. Bu bize ders oldu, tapuya gidene kadar çok iyi insanlardık biz; tapudan ve para ödemesini yaptıktan sonra telefonlarına çıkılmayacak kişiler olduk. Bir daha sözlü anlaşma ile iş yapmayacağız.
Kayınvalideme dönüşüyorum, sürekli aklımda evi nasıl temiz tutsam düşünceleri, çamaşır asmalar, tezgah silmeler. Ne güzel pasaklı bir insandım ben halbuki, kafam rahattı.
Efe daha geç kalkıyor artık sabahları, oh be dünya varmış!

Cuma günü evimizin yakınındaki Postaneye gidip, orada çalışan memurla tanıştım. Emekliliğe yakın bir amca. Burası küçük bir yer, herkes gibi o da yardımsever biriydi, tanıştuığımıza memnun oldum.

Yılbaşı kartlarımı yazdım, haftaiçi benim ufaklıkla beraber gidip postalayacağım. Belki bisikletle gideriz.

Postaneye güzel kartlar gelmiş, ben çok sevdim her çeşidini. Zarfsız, sadece yeni yıl kutlaması yazarsanız gönderi ücreti 50 Kuruş. Anne-baba, kardeş, eş-dosta postalamak için çok güzel bir zaman.
Kart yazmayı, postalamayı, almayı ne kadar çok seviyorum!
Bir de blogum var gönderdiğim ve bana gelen kartları paylaştığım, görmek ister misiniz? http://postakarti.tumblr.com