Durumlar değişiyor, kişiler aynı...

8 yıl durmadan çalış, sonra 2 yıl evde çocuk bak. İşte hayatımın bir bölümünün özeti :)

Tamamen kendi tercihimle Efe doğduktan sonra işe dönmedim, daha doğrusu 10 aylık yasal iznimin ardından işe başlamam gerekirken, son hafta yapamayacığımı anlayıp işe istifa etmek için gittim.

Bizim şartlarımız etrafımdaki arkadaşlarımdan farklıydı. Hemen hepsinin ya annesi ya kayınvalidesi destek olabilecek durumda ancak biz yurt dışında yaşayan bir aileden farksızız, benim annem melek oldu uzun yıllardır bizimle değil, Engin’inki ise şehir dışında yaşıyor.

Minicik bebeğimi bir başkasına emanet edemedim, çalışmamın gerekliliğini sorguladığımda evde kendi çocuğumla vakit geçirmenin çekirdek aileme yapabileceğim en anaç jest olacağına karar verdim :)

2 yıl sadece Efe ve ben. Dünya ikimizden ibaretti. Anne sütünü yeterince almış mıydı? Hasta olunca antibiyotik içmeseydi iyiydi, mağazaların çocuk reyonları ilgi çekiydi, Televizyon izlemesindi, onun için aktiviteler hazırlamalıydım, renkleri de öğrensindi, günü mutlu tamamlasındı, şımarık da olmasındı, kendimle ilgili bir şey yapacak olsam bile ikimizin müsaitliğini düşünmeliydim, onu kime bırakıp kuaföre gidebiliridim? Dikkatini sürekli çocuğa veriyorsun, üşümesin, düşmesin, acıkmasın, prize dokunmasın, kırmasın, temiz kalsın.. Uzar da gider. Ki görebileceğiniz en vurdumduymaz, telaşsız anne profili olmaya adayım. Çocuğunun peşinde bir tip hayal etmeyin bunları yazdım diye.

Onun sayesinde evde olmanın keyfini gezerek çıkardım ben de, müzelere gittim, sergiler gördüm, akrabalarıma, arkadaşlarıma gittim, evimize misafirler geldi, her hafta bir pazara çıktık :) İş stresini yaşamadığım ancak daha farklı kaygılar beslediğim 2 yıl… Gönlüm bir çocuğum daha olmasından yanaydı (hala da öyle) ancak bir kez daha olmayan şeyler için şükrediyorum. Çalışmaya başlayınca anladım ki birkaç yıl daha evde olmak bana hiç iyi gelmeyecekmiş. Yavaş yavaş eskiden çookk severek yaptığım aktiviteler yerini rutine bırakmaya başlamıştı. Tamam haftaiçi her yer boş, gezmek, trafikte olmak kolay ama çalışırken de programlıyabiliyorsun boş vakitlerini, dünyanın sonu değil. Şanslıysan iş yerinde güzel dostluklar kurabiliyorsun, aktivitelere katılıyorsun (bizim şirket bu konuda master) hatta size sevindiğim başka bir şeyi söyliyeyim biraz komik: öğlen yemeklerini sen yapmıyorsun :) :)

Efe 2 yaşını bitirdi, onun bu seneyi evde geçirmesini istemedik, yaşıtlarıyla ve çocuk gelişimi konusunda eğitimli insanlarla bir arada olsun deyip onu da kreşe gönderiyoruz. Bir ay oldu, hep burnu akıyor. Kreşin kötü tarafı bu maalesef, sık hasta olması. Olsun erkenden bağışıklığı güçlenecek diye düşünüp motive oluyorum. Dili iyice çözüldü, şarkılar, türküler evde Efe varsa sessiz 1 dk geçmesi imkansız. ‘Minimini guş konmuştu, pıpırederken canlandı’ favorilerinden :) İlk 2 hafta direnç gösterdi kreşe gitmemek için, çığlık kıyamet bırakıyordum okulda, anladı ki kararlıyız, kaytaramayacak mecbur alıştı. Kah güle oynaya, kah ‘okula gitmiycem’ blöfleriyle çıkıyoruz sabahları evden. Okulda keyfi yerindeymiş, uslu kuzu yaramazlık bile yapmaya başlamış artık. Arkadaşlarının yanında daha kendine güvenli duruyor artık, kreşin kişiliği üzerin etkileri ilk aydan gözle görünür biçimde belli. Kızını erken yaşta kaybeden akrabamız ‘Sabah çıkıp akşam evine geliyor ya bu yeter’ dedi bana bir sohbetimizde. ‘Çok haklısın’ dedim, söyleyecek kelime yok. Zaten serzenişler, ‘kahretsin bu niye böyle’ isyanları bana lüks gelir. Uzvu eksik ancak spor, sanat yapan insanları aklıma getirir utanırım, biz çaresiz bir hastalıkla mücadele ettik ailece; o günleri düşünüp çözümü olan soruna takılıp kalmamaya çalışıyorum. Üzlüyorsun tabi, moralin bozuluyor ‘bağzı şeylere’ demek istediğim o değil, ama ‘çocuğum küçücük vah vah kreşlere gitmek zorunda kaldı’ noktasında değilim onu demek istedim. Çok şükür onu emanet edebileceğim sıcak bir kurum buldum nokta. (Eti senin kemiği benim de demedik tabi müdüre Hanım’a canım :) bizim de bazı kriterlerimiz var :) )

Böyle işte, hayat kısa. 32 yıl ne zaman geçti? Ben ne ara anne oldum, 7 sene önce evlenmişim vs. vs. Daha kaç yıl var önümüzde kimse bilmiyor. Biz düzenimizi böyle kurduk şimdilik, sabah kafile şeklinde çıkıyoruz evden ekmeğimizin peşindeyiz :) Sonra? Sonrası iyilik güzellik…

Tel Cambazının Tel Üstündeki Durumunu Anlatır Şiir

Sizin alınız al inandım
Morunuz mor inandım
Tanrınız büyük amenna
Şiiriniz adamakıllı şiir
Dumanı da caba
Ama sizin adınız ne
Benim dengemi bozmayınız
Bütün ağaçlarla uyuşmuşum
Kalabalık ha olmuş ha olmamış
Sokaklarda yitirmiş cebimde bulmuşum
Ama ağaçlar şöyleymiş
Ama sokaklar böyleymiş
Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız

Aşkım da değişebilir gerçeklerim de

Pırıl pırıl dalgalı bir denize karşı

Yan gelmişim diz boyu sulara

Hepinize iyi niyetle gülümsüyorum

Hiçbirinizle dövüşemem

Siz ne derseniz deyiniz

Benim bir gizli bildiğim var

Sizin alınız al inandım

Sizin morunuz mor inandım

Ben tam dünyaya göre

Ben tam kendime göre

Ama sizin adınız ne

Benim dengemi bozmayınız.

Turgut Uyar