İkicanlı hallerim

Hamilelikte 7. Ay’ım bitti bitiyor.

Ruh halim, modum gayet iyi. Psikolojik olarak hissettiklerim güzel ama, şu ağırlaşma meselesi ve şişmeler hakikaten bezdirici imiş.

Otururken bir derece sorun yok ama oturduğun yerden kalkmak; hele yattığın yerden doğrulmak!

Kendini sola vermek suretiylen, yuvarlanmak gerekiyor.

Yüzüstü yatmaya bayılırım, şu aralar bu sadece tatlı bir hayal.

Derin nefes alıp vermelere elveda.

Ben yeme içme konusunda hiç stres yapmadım en başından itibaren; canım kola çekerse içtim mesela ama buna rağmen her istediğini yiyip içememek (çiğ köfte, ton balığı gibi), hele şekeri olan arkadaşları düşünüyorum, bir baskı yaratıyor ister istemez.

Enerjiyi boşlatmak için kan ter içinde spor yapmak, uykun gelmeden akşamları sosyalleşmek, uzak diyarlara tatile gitmek(ya oralarda doğururusam?!), beğendiğiniz elbiseyi almak(bu vücut ölçüleriyle mi!) ertelenmesi gereken istekler olabiliyor.

Daha zor koşullar geçiren, bunların üstüne sorunlu hamilelikler yaşayanlar olabilir. O yüzden gerçek bir yakarış değil bu, ancak annelerin ‘seni 9 ay karnımda taşıdım’ hak iddialarını da anlamadım değil bu süreçte :)

Pablo Picasso

Sevdiklerinizin ekstra ilgisi ise bu sürecin en güzel yanı bence.

Bir de ben kız arkadaşlarıma biraz daha fazla düşkün oldum özellikle. Onlarla sohbet etmek, eski günleri konuşmak, gelecek bebeğin heyecanını paylaşabilmek çok iyi geliyor.

Hamilelik yolculuğunuzda anneniz yok ise, bu yokluğun daha da acı vermesini yaşıyorsunuz, bir yandan da eşinizin desteğine de ne kadar ihtiyacınız olduğunu daha iyi anlıyorsunuz. Yardımcı ve vicdan duygusuna vakıf bir eşe sahip olmak gerçekten önemli, bu konuda şanslıyım en azından...

Her şey güzel olcak.

Büyük güne kaldı 2 ay!